#2.2

- Prąd wysiadł, Dawid przynieś świece!- Te słowa wyrwały go z drzemki. Szybko wstał i po omacku przemieścił się w kierunku komody. Wyjął kilka sztuk i zaniósł matce.

-Dziękuję ci. Wiesz, że boję się ciemności, odkąd jeżdżę na wózku. Niełatwo mi poruszać się po domu na co dzień, a co dopiero jak nie ma światła. – Wyrzuciła z siebie Maria, matka Dawida, niepełnosprawna od wypadku samochodowego sprzed roku, w którym zginął jej mąż.

-W porządku mamo, rozumiem, że jest ci ciężko i robię co mogę, żeby ci pomóc.- Odparł Dawid, całując mamę w policzek.

-Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła... – Uśmiechnęła się, ale w oczach miała łzy. Łzy dumy z syna i żałoby po mężu. Ten wypadek spowodował pijany kierowca, Kazimierz chciał uciec samochodem z drogi temu człowiekowi i zjechał ze skarpy, dachowali, jego nie udało się uratować, a Maria do końca życia będzie jeździć na wózku. Od tego zdarzenia już nigdy nie tknęła alkoholu i gdyby nie syn nie miałaby po co w ogóle żyć, tylko on jej został.

-W porządku mamo, skończ co masz do zrobienia i idziemy spać bo nie ma co siedzieć przy świecach. Po za tym muszę wcześnie wstać i jechać z ładunkiem na zamek do Lorda Profaci i do klasztoru Braci Mniejszych. – Wziął jedną świecę i poszedł do łazienki.

Maria odłożyła robótkę ręczną, którą się zajmowała do czasu wyłączenia prądu i pojechała w kierunku sypialni. Po kilku minutach, życzyli sobie dobrej nocy i ułożyli się w łózkach. Dawid długo nie mógł zasnąć, a gdy wreszcie to nastąpiło miał bardzo dziwny sen.

Znajdował się w zamku, w jednej z sypialni, przy toaletce siedziała piękna dziewczyna, wyglądała na  niecałe 20 lat. Zauważyła jego obecność i zwróciła się do niego.

-Musisz jej pomóc.- Wyraz jej twarzy sprawiał, że to o czym mówi ma znaczenie życia i śmierci.

-Komu? – Zapytał zdziwiony, nie bardzo rozumiał co się dzieje i dlaczego się tu znajduje.

-Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. – Wstała z miejsca i wyszła na korytarz. Machinalnie ruszył za nią. Przeszli do gabinetu, w którym znajdowała się wielka półka z książkami. Stanęła przed nią i nacisnęła jedną. Półka przesunęła się i ukazała ciemny korytarz. – Ona niczego nie może dowiedzieć się przed czasem. Pamiętaj o tym.

-Czego nie może się dowiedzieć?! Jak mam jej pomóc?! Przecież ja nic nie wiem! – Rzekł zrozpaczony do dziewczyny.

-Wszystkiego się dowiesz i to już niedługo. – Powiedziała i wszystko się rozpłynęło. Zaniepokojony usiadł na łóżku zastanawiając się po czym jego wyobraźnia płata mu takie figle. Po chwili położył się i przespał spokojnie resztę nocy.

~~~~~~~~~~~~~

na razie tyle jest napisane, jutro będę musiała przysiąść i skończyć,

ale mam już małą pomoc więc myślę, że dalej łatwo pójdzie (: